Todas las cosas

Alle dingen die ik schreef toen geen van hen keek

Mensen bewegen in en uit ons leven.

Soms markeren ons, soms niet.

Er zijn altijd dingen die we onuitgesproken.

Hoorden we weinig. Terwijl geen van hen keek naar mijn hand naar voren woorden, de meeste van hen waren afbeelding zo levendig jets en woord in mijn hoofd.

Het resultaat van dit alles, hier is. Uit de diepte, van het ware zelf.

Ontdek Retazos, mijn laatste boek.

Als je me wilt op te volgen:

https://www.facebook.com/pages/Ainhoa-Escarti/1395627184044431

https://twitter.com/AinhoaEscarti

https://www.facebook.com/groups/254460778071178/

Je kunt vinden wat je wilt in:

ainhoa.escarti@gmail.com

Ainhoa ​​B. Escarti, schrijver geboren in Cadiz (Spanje) op 6 april 1984. Gepassioneerd woorden en de vele manieren waarop zij kunnen nemen.

Biografie

Ik ben geboren zonder haast om middernacht op een zonnige dag in april 1984. Ik hield altijd mijn geboortejaar, toen immers niet iedereen heeft een boek met ons jaar.

Ik had kinderen, die werd verscheurd tussen een dierenarts of schrijver. Mijn begin als schrijver was echt slecht. Zes was, werd een leven geboren Comic verbeelding. Comic slecht als het hem alleen kon zijn, was het een buitenaards bezoek aan enkele kinderen die kijken hun ouders hadden het milieu niet bederven. Ja, een soort van zes jaar, dat is "mooi". Na 7-9 goed bij 10 en een maand ... .. Ik werd een ultra-katholieke, heilige, apostolische en Romeinse persoon. En het was de enige keer entrometí mij in de vreemde wereld van de poëzie. Maakte verzen zo boeiend als "Maria, ik wil zijn zoals jij, tururru, Tururu ..." Zonder woorden. Toen heb mijn beurs, andere problemen van het leven, en kwam bij toeval in mijn handen "Het Communistisch Manifest" wankelde mijn geloof en besloten om een ​​vakantie te nemen. Het grappige is dat ze allemaal gebeurde een week bij de daaropvolgende maand van mijn gemeenschap. Voor de leeftijd van 11 had hij al afgezworen altijd poëzie, ik maakte een stevige belofte nooit meer in te voeren. Om elf verloor ik mijn geloof en werd een communist. Kortom, tussen de 10 en 11 jaar volledig verliet ik de kindertijd en adolescentie sprong me. Een brute. In de loop der jaren werd ik langzaam het schrijven van verhalen en meer verhalen. In mijn school wees I en won zelfs een wedstrijd. En ik lees, ik lees veel, lees alles wat er ging door mijn handen of ik langs.

Ik heb niet serieus nemen schriftelijk tot de leeftijd van 16 jaar. Ik begon dwangmatig schrijven, het besef dat het schrijven was niet iets meer was een manier van leven. Ze bereikten 18, hogeschool. Ik studeerde wat ik wilde niet meer denken dat de geschiedenis of filosofie of die nuttig zijn. Maar ik hield van de geschiedenis en filosofie Ik hield van het 12 jaar geleden dat ik kocht een boekenbeurs in mijn eerste exemplaar van Nietzsche.

Geleidelijk aan werd ik winnen awards, iets publiceren, zelfs mijn maandelijkse microstories "woorden alleen" mensen dronken. Mil wisselvalligheden gepasseerd en uiteindelijk in 2011 de nieuwe site, nieuw leven. Eenmaal hier vestigden, heb ik besloten om tijd te besteden aan mijn werk. De rest van het verhaal, zoals u weet.